Η φθίνουσα πορεία της τευτλοκαλλιέργειας παίρνει δραματικές διαστάσεις τα τελευταία χρόνια και συρρικνώνεται σε σημείο που απειλείται με αφανισμό. Σύμφωνα με στοιχεία της Ένωσης Τευτλοεξαγωγέων, σήμερα τα στρέμματα που καλλιεργούνται, φθάνουν μόλις 13.000 συνολικά.
Ενώ 10 χρόνια πριν, το 2009, καλλιεργούνταν 220.000 στρέμματα. Εκτάσεις που σταδιακά περιορίστηκαν καθώς η Ελληνική Βιομηχανία Ζαχάρεως άρχισε να λειτουργεί προβληματικά, να μην ενημερώνει έγκαιρα τους καλλιεργητές και βασικά να μην τους πληρώνει σωστά ενώ ευθύνες έχει και η γεωργική στρατηγική της χώρας που αποδείχθηκε ανύπαρκτη για το προϊόν παρά μόνο αποδέχθηκε απνευστί όρους που της επέβαλε το ευρωπαϊκό γεωργικό κατεστημένο και οδήγησαν σε δραματικό περιορισμό της καλλιέργειας.
Έτσι, το 2014 η καλλιέργεια των τεύτλων μειώθηκε στα 80.000 στρέμματα, από το 2015 έως το 2017 περιορίστηκε σε περίπου 50.000 στρέμματα, για να φθάσει το 2018 στα 13.000 στρέμματα.
Με άλλα λόγια, μέσα σε 10 χρόνια εγκαταλείφθηκαν σχεδόν 200 χιλιάδες στρέμματα τευτλοκαλλιέργειας, ένας δραματικός αριθμός που δείχνει ότι η ελληνική τευτλοκαλλιέργεια όχι απλώς φθίνει αλλά οδηγείται μαθηματικά σε αφανισμό. Αντίστοιχη μείωση είχαν και οι τευτλοπαραγωγοί, οι οποίοι από 12.000 που ήταν το 2009, πλέον δεν ξεπερνούν τους 1.200 σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία. Την ίδια ώρα βέβαια, η Ελλάδα κάνει εισαγωγές ζάχαρης!
Μόνος υπεύθυνος αυτής της κατάστασης είναι η παραπαίουσα Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης που δεν στήριξε ούτε τα ελληνικά ζαχαρότευτλα ούτε τους αγρότες παραγωγούς αλλά και οι εκάστοτε κυβερνητικές πολιτικές που απαξίωσαν την καλλιέργεια και δέχθηκαν κατά καιρούς επαχθείς ευρωπαϊκούς όρους (από την Ε.Ε.) για τον περιορισμό της, χωρίς σχέδιο και χωρίς καμία εναλλακτική λύση.
Σήμερα η μόνη ελπίδα επανεκκίνησης της καλλιέργειας φαντάζει η προσπάθεια διάσωσης της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζαχάρεως. Εάν γίνει αυτό και επαναλειτουργήσει τουλάχιστον το εργοστάσιο Πλατέος τότε μπορούμε να μιλάμε για μια καλύτερη προοπτική. Διαφορετικά, θα φθάσουμε σε σημείο να διηθούμαστε ότι κάποτε σε περιοχές όπως η Ημαθίας, καλλιεργούνταν και τεύτλα…
Αφήστε μια απάντηση